Als ik kon kiezen, had ik dit niet mee willen maken


Felices beentjes zijn op jonge leeftijd geamputeerd. Ze had geen keus. Als baby van 16 maanden werd ze levensbedreigend ziek. Ze kreeg hersenvliesontsteking én bloedvergiftiging. Nu heeft ze haar leven op de rit; ze heeft een baan en woont samen. Maar liever nog had ze dit niet meegemaakt.                                                                 

Gezondheid

Het is een wonder dat ik nog leef. Ik ben terughoudend met het gebruik van medicijnen. Maar gezondheid is óók: je laten inenten. Als je bloedvergiftiging krijgt, is de kans op overlijden groot. Voorkomen is beter dan doodgaan. Voorkomen is beter dan zo beschadigd raken als ik ben.

Net griep

Ik had blauwe puntjes in mijn liezen. Mijn moeder zag ze toen ze mij verschoonde. Ik was niet lekker en kreunde in mijn slaap. Omdat mijn zus ziek was, dacht mijn moeder dat ik ook griep zou krijgen. Mijn oma zei tegen mijn moeder dat ze direct met me naar de huisarts moest. Ik ben vanuit de dokter direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. Het was dat een kinderarts de symptomen herkende, anders was het te laat geweest. Mijn moeder wilde met me mee. De artsen hielden haar tegen. Ze zeiden: ze heeft óns nu harder nodig dan u. Deze uitspraak is mijn moeder altijd bijgebleven. Mijn leven hing echt aan zijden draadje. 

Geen schaamte

Mijn eerste protheses had ik al op mijn derde jaar. Mijn vader heeft de eerste buigende prothese bedacht. Ik heb zoveel geluk gehad met mijn ouders en zusjes. Ze wilden dat mijn ontwikkeling gewoon kon doorgaan, zoals dit bij een peuter en klein kind hoort. Ik kon overal aan meedoen. Ik ging gewoon met mijn vriendinnetje mee, al was ik niet eens lid van de sportclub. Ik heb me nooit geschaamd. Ik heb wel een periode gehad als kind dat ik me afvroeg: waarom ik? En dat ik huilde om het verlies van mijn benen.

Angst

Er is ook een binnenkant. Als kind ben ik 3 weken in coma gehouden. Ik heb lange tijd nachtmerries gehad. Ik voelde me niet veilig in mijn bed. Ik was psychisch beschadigd. Doordat ik niet sliep, kon ik niet goed leren. Uiteindelijk heb ik 3 jaar hypnotherapie gehad. Zo heb ik de pijn en emoties uit die vroege tijd kunnen herbeleven. Nu voel ik me goed, maar het is niet alleen maar een succesverhaal.

Littekens

Op school vonden ze mijn tanden eng. Die hadden door de ziekte geen glazuur. Toen ik ging wisselen, waren mijn tanden niet beter. Ik heb daarom al jaren kunsttanden. Ik heb daarvoor uren in de tandartsstoel gelegen. Ik had veel last van napijn. Nog jarenlang heb ik operaties gehad, omdat mijn lichaam in de groei was en de gewrichten van mijn armen en handen niet goed op elkaar aansloten. Ik mis vingertopjes, heb littekentjes ook op andere plekken. Ik heb zelf besloten dat er toch nog een stukje bij mijn knie af moest. Heftig is dat hoor.

Deze pijn, dat gun ik niemand

Een gaaf kindje

Er zijn foto’s van mij als baby, nog helemaal compleet. Onlangs heb ik een neefje gekregen. Hij is nu ongeveer zo oud als ik toen. Zijn geboorte heeft bij mijn zus en mij veel los gemaakt.  Dan besef je hoeveel verdriet mijn ouders hebben gehad om wat ik moest doormaken. Ik denk steeds: hou hem veilig, hou hem heel!

Mijn vriend heb ik leren kennen op Tinder. Hij vindt mijn lijf geen issue. Ik heb een tatoeage met mijn initialen, FB. Een litteken als het ware, waar ik zélf voor heb gekozen. ‘Hier sta ik!’